|
Geceleri annesinin yanında uyumak isteyen, okullar açıldığında annesinden ayrılmak istemeyen, üniversiteyi farklı şehirde okumayı, evlilik ve benzeri sebepler yoluyla evden ayrılmayı reddeden kişilerle sık karşılaşırız. Bu kişilerin "Annelerinden ayrılmakta zorlandıkları " düşünülür; fakat annelerinin çocuklarından ayrılmak isteyip istemedikleri genellikle sorgulanmaz.
Bağımlı olan kim? Çocuklar mı? Anneler mi ?
Çocuğun annesinin bakımına muhtaç olduğu ilk iki yılda anne bebekle birliktedir, onun ihtiyaçlarını karşılar, onunla onu tatmin edecek ölçüde yakınlık kurar. Böylece bebeğin temel güven duygusu gelişir. Zaman ilerledikçe, bebeğin yetişkinlere olan bağımlılığı azalır ve çocuk birçok şeyi tek başına yapabilir hale gelmeye başlar. İki yıl geçip de bebek emeklemekten yürümeye geçtiğinde, artık anneden uzaklaşma zamanı gelmiştir.
Uzaklaşmasında bir sakınca var mıdır? Düştüğü için endişelenmeli, ağlamalı mıdır? Bir daha anneden uzaklaşmamalı mıdır yoksa?
Bebeğin anneye bağımlı olduğu iki yıllık süreçte, bir canlının yaşamının devamını sağlayabilecek kadar önemi olan bir rolde olmak, bazı annelere bunaltıcı gelirken, bazı anneler için yaşamın en önemli amacıdır. Bu rol, bazı annelerin üzerine o kadar yapışır ki, anneler bundan önce nasıl bir kadın olduklarını unutabilirler. Dolayısıyla alıştıkları, en becerikli hissettikleri role sarılarak yaşamlarını sürdürmek isteyebilirler. Bunu yaşamakta olan anneler için çocuklarının kendilerinden uzaklaşmasını desteklemek zorlaşabilir.
Anne olmanın hissettirdiği yararlılık duygusuyla, çocukları için yemekler yapmaya, onlar için işten ayrılmaya, kişisel ihtiyaçlarını tamamen rafa kaldırıp tüm dikkatini çocuklarının (?) ihtiyaçlarına verebilir bu anneler.
"O yiyemez, aç kalır, ben yedireyim " der.
"O hazırlanana kadar bir saat geçer, geç kalırız, ben giydireyim " der.
"O şimdi güzel temizleyemez, ben temizleyeyim " der.
"O korkar gece yalnız kalmaktan, babası da yurt dışında zaten, benimle yatsın " der.
"Derslerine yardımcı olursam daha başarılı olur. Birlikte çalışalım " der
Çocuğun buna gerçekten ihtiyacı var mıdır? Bunlar kimin ihtiyacıdır? Çocuğun mu? Yoksa annenin mi?
Annenin korkuları, endişeleri, istekleri açık bir şekilde ifade edilmese de, çocuklar tarafından hissedilir. Böyle durumlarda çocuğun ihtiyacıyla annenin ihtiyacı birbirine karışabilir.
Çocuğun ihtiyacıymış gibi görünen durumlar, aslında annenin ihtiyacı olabilir. Örneğin, eşinin yurt dışına gitmesiyle yalnız uyumaktan korkan anne, uyuyacağı zaman çocuğunu yanına alarak endişesini hafifletebilir.
Çocuklar böyle durumlarda anneden uzaklaşma konusunda ikilem yaşayabilir: Bir yandan gelişmek, bağımsızlaşmak, ilerlemek isterken; diğer yandan geride bırakacakları üzgün, tedirgin annelerini düşünerek durmak isteyebilirler. Örneğin, çocuk annesini evde yalnız bırakmamak için okula gitmeyi reddedebilir, annesinin üzülmemesi için üniversiteyi başka bir şehirde okumak istemeyebilir, hatta annesinin/babasının yalnız kalmaması için evlenmeyebilir.
Çocuk veya genç bunu bilinçli olarak yapmıyor olabilir. Bunların hepsi o kadar görünmeyen ve çoğu zaman farkında olunmayan süreçlerdir ki, duruma dışarıdan bakıldığında, bunlar çocuğun veya gencin seçimi gibi algılanabilir.
Bu noktada çocuklarınızla ilgili algılarınızı gözden geçirmekte fayda vardır: Bunların hangisi bana, hangisi ona ait?
Bunu değerlendirirken kendinize karşı dürüst olmakta fayda vardır. Çocuğunuzun sizden uzaklaşmaya başlaması, artık size olan ihtiyacının şekil değiştiriyor olmasıyla ilgili neler yaşıyorsunuz? Çocuğunuzun artık size olan ihtiyaçlarının değişmesiyle birlikte nasıl bir hayat yaşamak istersiniz? Uzun zamandır ilgi duyduğunuz ve "çocuklarla ilgilenmekten dolayı bir türlü vakit bulamadığınız " etkinlikler, uğraşlar nelerdir?
Neler yaşadığınıza, neler hissettiğinize kulak vermek, çocuğunuzun varlığının sizin için ne anlama geldiğini, bir anne olarak rolünüzü sorgulamak önemlidir. Bununla birlikte, çocuğunuzun gelişimsel özelliklerine göre pozisyon değiştirebilirsiniz.
Çocuğunuz bağımsızlaştığında, artık kendi hayatınıza odaklanabilir ve çocuğunuzun sizin yardımınıza ihtiyacı olduğu zaman onun yardımına koşabilirsiniz.
Günler akmakta, çocuğunuz büyümekte, sizler ise bebeği olan anneden, okul çağında çocuğu olan bir anneye; sonra ise genç, üniversiteye gidecek, evlenecek, belki torunu olan anneye dönüşmektesiniz.
Bu geçiş süreçlerinin her birinde annelik rolünüz de değişmektedir.
Bu nedenle siz de çocuğunuzun ihtiyaçlarına göre, ilk iki yılda onunla ten tene, sonraki yıllarda ona bir kol uzaklıkta, biraz daha büyüyünce onunla göz göze, daha sonra ise ruhunda, istediğinde ise yanında olun.
4.10.2018 - 35548
|