Bebekken, beyinle ilgili her şey küçük bir alanda sıkışık durumdadır.
|
|
|
|
|
|
|
|
Aynı ağaç dalları gibi, üst üste binerler. Bu karmaşık anatomi, karar vermek gibi bazı şeyleri zorlaştırır çünkü birbirinin üzerinden geçen karmaşık yapılar beynimizin sadece bir şeye odaklanmasını neredeyse imkansız kılar.
3,4 ve 5 yaşlarına geldiğimizde beynimiz hangi dalların uzayıp hangilerinin düşeceğine karar vermeye başlar. Yeni yürümeye başlayan çocuklar olarak beynimizin belirli kısımlarını daha çok kullandıkça, o türlerde daha çok nöron (sinir hücresi) geliştiririz, ve kullanmadığımız nöronlarda da tam tersi olur. Küçük yaşlarda beynimizi nasıl yönlendirdiğimizin de hangi nöron sistemlerinin iyi ve güçlü olup hangilerinin olmayacağı üzerinde etkisi vardır.
Otistik çocuklarla ilgili en son ve en mantıklı teori ise; bahsettiğimiz kullanılmayan dallar düşmediği için o karmaşık yığının, beyin içinde çok fazla şey olup bittiğinden otistik çocukların odaklanmasını zorlaştırdığıdır. Bu, konsantre olma kabiliyetini etkileyen Dikkat Eksikliği Bozukluğuyla aynı şey değildir. Aslında çoğumuz çocukken bunu yaşadık (yıllar önce buna nadiren teşhis konuluyordu), ve sadece bir konu üzerinde yoğunlaşmada güçlük çekmek yetişkinliğe bile taşıdığımız bir şey olabilir.
Nörolojik gelişimle ilgili bu anlatmış olduklarım, beynimizin neden yaşımız ilerledikçe sadece belirli yönlerde işlediğini kısmen açıklayabilir. Eğer çocukken müzik dinlenilmediyse, ya da kayak yapmak veya Fransızca konuşmak öğrenilmediyse, bunları yetişkin olarak öğrenmek çok daha zorlaşır çünkü nöron bağlantıları gerekli bilgiyi işlemek üzere gelişmez.
Dr. Mehmet Öz
24.6.2011 - 8461
|
|
Prof.Dr. Mehmet Öz |